Pierwszy

Skylet szła przez Londyn z telefonem w ręku i pełną siatką zakupów spożywczych. Chciała zrobić na kolację lasange, ale jej kochany braciszek zjadł wszystko, co było w lodówce, więc zmuszona była ubrać się i wyjść z domu w zimny wieczór. Co prawda nie było późno, ale w zimę bardzo szybko robiło się ciemno. A Skylet nie lubiła chodzić po tak wielkim mieście w ciemne wieczory. Niestety Harry również nie miał ochoty wyjść z domu, a to przecież ona chciała Lasagne. Głupie gadanie. Pewnie on zje najwięcej.

Kiedy zbliżała się do znajomej, uliczki poczuła wibrację swojego telefonu. Odblokowała go i przeczytała wiadomość od nieznajomego.

Braciszek pozwolił siostrzyczce pałętać się po mieście wieczorem? Bardzo dobry ruch, Styles xo

Zdezorientowana dziewczyna rozejrzała się wkoło, wybierając numer Harry’ego. Spojrzała jeszcze raz na numer osoby, która wysłała je wiadomość i był on zablokowany.

- Co ty chcesz, kobieto? – warknął na przywitanie.

- Harry, ktoś mnie śledzi, przyjdź tu szybko. Jestem na skrzyżowaniu naszej ulicy. Harry, pospiesz się – wyszeptała łamiącym głosem.

Już chciała schować telefon, kiedy on ponownie zawibrował. Nim odblokowała wyświetlacz rozejrzała się szybko i nerwowo.

Oh, braciszek już biegnie. Patrz tylko. Xx

Skylet była już całkowicie przerażona. Stała sparaliżowana na środku chodnika z zaciśniętymi powiekami. Obudź się, to tylko zły sen. Obudź się, mówiła w myślach. Miała nadzieję, że za chwilę ten koszmar się skończy, a ona obudzi się we własnym łóżku, ale wiedziała, że to nic nie da.

Krzyknęła na całe gardło, nadal nie otwierając oczu, kiedy ktoś szarpnął jej ciałem. Zaczęła się wyrywać, jednak nieznajomy jeszcze mocniej przyciskał jej ciało do swojego.

- Sky, skarbie. To ja – szeptał Harry przy jej uchu.

Odetchnęła i wtuliła się w jego ciepłe ramiona. Nie zwracała uwagi na rozsypane zakupy, które upuściła, gdy podbiegł jej brat. Nie wiedząc dlaczego, miała wielką ochotę się rozpłakać. Uznała, że to głupie. Przecież te SMS mógł wysłać każdy. Ten dzieciak, który mieszka w starej kamienicy na skrzyżowaniu, albo ta pusta blondynka, która kochała się w Harrym, a jej szczególnie nienawidziła. Ona mieszkała kilka domów dalej.

Brunet szybko pozbierał zakupy i z Skylet na jego plecach ruszył do domu.

**

Kiedy Harry usłyszał dzwoniący telefon, miał ochotę wyrzucić go przez barierki na balkonie, ale wiedział, że jeśli to była młodsza ze Stylesów, to nie dostanie kolacji, gdy nie odbierze. Wszedł do ciepłego pokoju i złapał za telefon. Wrócił z nim na balkon. Tak jak się spodziewał, na ekranie wyświetlało się imię jego siostry.

- Czego chcesz, kobieto? –warknął, szukając paczki papierosów.

- Harry ktoś mnie śledzi, przyjdź tu szybko. Jestem na skrzyżowaniu naszej ulicy. Harry, pospiesz się. – Chłopak usłyszał, jak w połowie zdania jej głos się łamie, a on w tym momencie zbiegł ze schodów, naciągając na siebie fioletową bluzę.

Biegł ile sił w nogach. Do skrzyżowania miał około 500 metrów. Może się kłócili i denerwowali siebie nawzajem, ale przecież tak robi każde rodzeństwo. A brunet kochał Skylet, jak nikogo innego. Zdawał sobie sprawę, że dla swojej małej siostrzyczki zrobiłby wszystko. Zaryzykowałby życie, aby była bezpieczna.

Harry podbiegł do Skylet i wziął ją w swoje ramiona, wtedy zaczęła krzyczeć i próbowała się wyrwać. Miała zamknięte oczy, a wokół były rozrzucone zakupy.

- Sky, skarbie. To ja – szeptał zdesperowany, by uspokoić siostrę.

Kiedy udało mu się uspokoić Skylet, pozbierał zakupy i wziął ją na barana, wracając do domu.

- Harry, dziecko, gdzieś ty tak wyleciał? – napadła na nich Anne, ich matka, kiedy przekroczyli próg.

- Sky nie mogła sobie poradzić z zakupami, więc po nią poszedłem – skłamał i poczochrał włosy siostry, które i tak nie były dobrze ułożone po zdjęciu czapki. – Ale dzisiaj zimno.

- Nie dziwię się, skoro wyszedłeś z domu w samej bluzie. – Skylet pokiwała na niego palcem i poprawiła swoje włosy.

Rodzeństwo weszło na górę i rozeszło się do swoich pokoi. Sky skierowała się do swojej łazienki i wzięła prysznic. Wysuszyła włosy i ciało ręcznikiem, i ubrała się w legginsy i luźny sweterek. Zeszła na dół, kiedy produkty, które kupiła były już ułożone na półkach.

- Robimy? – zapytała mamę, siedzącą przy wysepce kuchennej.

- Robimy! – potwierdziła Ann.

Skylet zaczęła wyciągać potrzebne składniki i ustawiać je na blacie. Przez cały ten czas myślała o wiadomościach, które otrzymała. Zdecydowanie powinna pogadać o tym z Harrym. To było dziwne, a jeszcze dziwniejsze było zachowanie jej brata. Spodziewała się raczej, że zbędzie ją głupim „radź sobie”. Coś musiało być na rzeczy.

Pani Styles właśnie wkładał lasagne do piekarnika, kiedy jej córka kończyła myć naczynia. Obie były bardzo głodne. Sky stwierdziła, że w czasie, gdy potrawa będzie się piekła, ona ubierze się w piżamę i porozmawia z Harrym. Tak więc wbiegła na górę i szybko zmieniła ubranie.

Wyszła z pokoju i skierowała się w stronę sypialni Harry’ego.

- Harry, wiesz, że musisz mi to wyjaśnić? – zapytała, kiedy tylko otworzyła drzwi.

- Skylet, musisz mi pokazać te wiadomości – zaczął chłopak w tym samym momencie, co dziewczyna.

Popatrzyli na siebie z kamiennymi twarzami. Sky, mimo że tego nie pokazywała, była sparaliżowana strachem. Ktokolwiek kto był śledził ją, zna jej brata i teraz już zdecydowanie wiedział, gdzie blondynka mieszka.

Podała Harry’emu swój telefon, a ten zaczął wertować jej wiadomości. Widziała, jak zaciska dłoń na komórce i zwęża oczy. Był denerwowany.

- Wiem, kto to – syknął do siebie i oddał siostrze telefon.

- Harry, wytłumacz mi to – powiedziała z desperacją.

- Skylet, tak mi przykro. Ten sukinsyn nigdy cię nie dorwie. Przysięgam. Jesteś ze mną bezpieczna. – Podszedł do niej i wziął jej twarz w swojej ręce.

- Harry! – krzyknęła, mając nadzieje, że chłopak jej to wytłumaczy.

- Skylet, nie teraz. Kiedyś ci to wszystko wyjaśnię.

- Harry, martwię się coraz bardziej. To nie jest normalne! Ktoś mnie śledził! – wykrzyknęła, a łzy napłynęły jej do oczu. – On wie, gdzie mieszkamy.

Była całkowicie sparaliżowana strachem i powoli robiła się zdenerwowana na brata. Chciała tylko wyjaśnień, chciała wiedzieć, przed kim ma się chować, czy do czego zdolna jest ta osoba. A
Harry, jak widać, nie zamierzał jej tego tłumaczyć. Ale chyba najbardziej chciała, żeby to wszystko okazało się głupim snem.

- On wie, gdzie mieszkamy od kilku miesięcy! Nienawidzi mnie i chce zrobić wszystko, żeby uprzykrzyć mi życie! – ryknął chłopak, chcąc, aby jego siostra przestałą się użalać. Powinna się cieszyć, że nic się nie stało.

Skylet pokręciła głową i w tym momencie łzy, które wstrzymywała, wypłynęły z jej oczu. Odwróciła się na pięcia i wyszła z pokoju. Nie chciała, żeby jej brat to zobaczył. To nic, że byli ze sobą w tych najgorszych momentach, kiedy wszystko po prostu się waliło i chciało się umrzeć. To nic, że kilka razy, nawet nieświadomie, ratowali siebie. Bo to, co teraz się działo było jakimś głupim żartem. Przecież to niemożliwe, żeby Harry, jej brat, miał styczność z niebezpiecznymi ludźmi. Owszem, często wracał do domu nad ranem. Ale miał dwadzieścia lat. To normalne, że w takim wieku miało się w poważaniu zasady rodziców. Ponieważ oni nie mieli już wpływu na jego życie. Ale, cholera, Skylet nigdy nie pomyślałaby, że to ma związek ze złymi ludźmi, którzy robią złe rzeczy.

- Skyle, przykro mi, ale naprawdę nie mogę ci powiedzieć.

"Zamykaj każdy dzień i nie wracaj do niego. Zrobiłeś, co mogłeś. Palnąłeś przy tym parę gaf i niedorzeczności. Zapomnij o nich tak szybko, jak tylko potrafisz. Jutro będzie nowy dzień. Rozpocznij go bez zmartwień, w nastroju zbyt dobrym, aby przejmować się bzdurami z przeszłości." - Ralph Wald Emerson

~*~ 

Witam oficjalnie wszystkich na moim pierwszym od prawie roku opowiadaniu. To opowiadanie wiele dla mnie znaczy i mam ogromną nadzieję, że doprowadzę je do końca. Nie chcę, żeby było to kolejne przesłodzone opowiadanie, w którym bohaterzy już w pierwszym rozdziale są zakochani w sobie po uszy. Takich historii jest w internecie milion. Oczywiście, są fajne i sama mam całą zawaloną bibliotekę na wattpadzie takimi opowieściami. To one w końcu powodują, że szczerzymy się do telefonu, czy monitora, jak głupie. Ale po miesiącu już nawet nie pamiętamy tytułu tego opowiadania. Ja chcę, żeby moje pamiętała, chociażby ta jedna osoba, która je przeczyta! :3